آبخورگ ما

خاطرات تنگل سرخه

مُخُم  مَ امروز براتا گذشته رِه تازه کنم  

         بُقّای قشِنگِ ذهنتا رِشاداب و پُر غازه کنم

تجملات و تشریفات ، کلاس ملاس رِ ول کِنِم  

     برم به اوخورگ قدیم نظر به سوی دل کنم

یَه بار دگه دسته جمعی خرسخو و کلّه ی سحر 

          با هم بریم به تنگلا آی عزیزا با پیر خر

اوّل کار باید بُرم بچه ها رِه خبر کنم  

        توبره و خورجین و کلاک ،بعد برم فکر خر کنم

قیتال بدم با خراما  جلو کنم از همدگر

        هَچُ برو خرِ نازُم تا برسم پوزه ی کمر

وای بچه ها بدبخت شُدِم رد پایه ، پلوک خر

گرچه پرنده ی «بی بی» هست همیشه خوش خبر

به دُم بریده چو رسم هفت برارو سلام مِدَن  

    چش سرخو وچوپانیا به رهگذر پیام مِدَن

درخت زرده سرحال ، آغوشش رِ وا مِکُنه  

    برگای سبزِ خودشِ کفشِ پای ما مِکُنه

شیله ی پی و باغگاه اجداد ما ره مشناسن

 یه زمانی بهشت بودن گرچه که حال آس و پاسَن

حسین حسن بابَلی  ،با انجیرای فلفلی    

         ساره خانم به پشت زِو ، سلام مدن با تنبلی

درختای فاطمه هم انجیرای خوب دِرَن  

   حیف که مثال جورِه کوک ، ته ظلمات تپ دَرَن

حالا مِرِم به باغگاه لُنگیاره خالی کنن 

    پولوک خریا بریزن به جاش پر از عالی کنن

درختوی حسینِ حسن یادت نَره برن به پاش  

   دستت به شاخه اش نَرسَه انجیراشم رِخِته به پاش

از عرق و شیره ی درخت مسوزه پشت گردنُم  

      نَشُستَه خوردم انجیرارِ مسوزه ای وای دهنُم

انجیر سیاه و زرده ها ، پلوک خری ، مرواری جا

 شلوک ، بنه و قرنه ها ،محصول خوب تنگلا

لَ لَه مِزنگو ، ماسه گو ، برگای ریواس پر زِ اِو

     لحاف سگی بری خِو ، گلهای لَه لَه پر زِ تِو

آن بوته های اوغوز  بادکنکاش پر  زِ باد   

         گلهای نوروزم زیاد ، گلهای پدروک شادشاد

اِخورگ خوب ناز من ، اِوخورگیای اهل فن   

  تا جان دَرَن در بدن ، عاشقتن از مرد و زن

شاعر حسین ذوالفقاری 

سوم نوروز هزار و سیصد و نود و پنج